Τα τελευταία 3 χρόνια έκανα πράξη ένα μεγάλο μου όνειρο. Ξεπέρασα όλους μου τους φόβους και τις ανασφάλειες κι έφυγα από την Αθήνα. Έκανα ακόμη μια «επανάσταση» και ακλούθησα τα θέλω μου.
Φόρτωσα όλα μου τα υπάρχοντα στο σαραβαλάκι μου, γέμισα τις τσέπες μου με όνειρα κι ελπίδες και έφτασα σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Την Κομοτηνή. Μια πόλη με ανθρώπινο, ακόμη, τρόπο ζωής, χωρίς άγχος, ένταση και την αποξένωση της Αθήνας. Έχει βεβαίως τα δικά της προβλήματα. Όλα αυτά τα προβλήματα που υπάρχουν σε μια πόλη που παλεύει να βρει την θέση της μακριά από τα ‘κέντρα λήψεως των αποφάσεων’. Ειδικά αυτή η ακριτική πόλη που ακροβατεί ανάμεσα σε τρεις πολιτισμούς και δυο θρησκείες.
Παρόλα αυτά οι άνθρωποι που ζούμε εδώ έχουμε αρμόνικες σχέσεις, παρά τις διαφορές που «κάποιοι σύμμαχοι» θέλουν να υπάρχουν.
Κλείνω την μικρή αυτή παρένθεση και επανέρχομαι για να δικαιολογήσω τον τίτλο του κειμένου.
Έπειτα από ένα μικρό χρονικό διάστημα προσαρμογής άρχισα να παίρνω μέρος ουσιαστικά στην ζωή της πόλης. Ασχολήθηκα επαγγελματικά με ένα μικρό παντοπωλείο που άνοιξε ένα συγγενικό μου πρόσωπο.
Προσπάθησα να την βοηθήσω με όλες μου τις δυνάμεις από την αρχή.
Το ‘στήσαμε’ με κόπο. Πήραμε δάνεια, χρεωθήκαμε με επιταγές, ξεχάσαμε κάθε έννοια προσωπικής ζωής και ελεύθερου χρόνου σε μια προσπάθεια να επιβιώσει στην δύσκολη εποχή που ζούμε.
Δυο χρόνια σχεδόν παλεύουμε απέναντι στον αμείλικτο ανταγωνισμό με νύχια και με δόντια να συνεχίσει να υπάρχει. Στην προσπάθεια μας αυτή εργαζόμαστε 17 ώρες την ημέρα και 360 μέρες τον χρόνο. Ξεχάσαμε αργίες, γιορτές και Κυριακές, μα τα πράγματα συνεχίζουν να είναι δύσκολα. Η ανεργία που μαστίζει αυτήν την ευαίσθητη περιοχή, η έλλειψη χρημάτων στα νοικοκυριά, η μεγάλη καθυστέρηση των αγροτικών επιχορηγήσεων σε μια αμιγώς γεωργοκτηνοτροφική περιοχή και οι συνεχείς ανατιμήσεις προϊόντων, υπηρεσιών και η τρομακτική άνοδος του πετρελαίου έχουν συρρικνώσει τον τζίρο των μικρών επιχειρήσεων καθιστώντας την επιβίωση τους ακόμη δυσκολότερη.
Μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση έρχονται ξαφνικά μια Κυριακή με ένα περιπολικό δυο αστυνομικοί και μας ανακοινώνουν πως πρέπει να κλείσουμε διαφορετικά θα μας συλλάβουν γιατί είμαστε παραβάτες και το αδίκημα επισύρει την αυτόφωρη διαδικασία!!!
Σε ερώτηση μας ‘γιατί; Δεν κλέβουμε κανέναν και είμαστε καθόλα νόμιμοι. Με άδειες, τιμολόγια, αποδείξεις και βιβλιάρια’. Η απάντηση των ένστολων οργάνων της τάξης ήταν: ‘Είστε ανοικτοί σε μέρα όπου απαγορεύεται.’ !!!!!!
‘Παρακαλώ; Τι απαγορεύεται, από ποιόν και γιατί;’
Μας έδειξαν κάποια χαρτιά όπου αναγραφόταν: «Τα καταστήματα, παντοπωλεία, εμπορικά κλπ πρέπει να λειτουργούν 6 μέρες την εβδομάδα και όχι 7». Οι Κυριακές είναι αργίες και λειτουργώντας καταστρατηγούμε τον νόμο εμείς οι ειδεχθείς εγκληματίες. Εμπρός στον φόβο του αυτόφωρου της «παρανομίας» μας κλείσαμε.
Το επόμενο μου βήμα ήταν να τρέξω σε κάθε είδους υπευθυνοανεύθυνους για να μάθω τις λεπτομέρειες και (κυρίως) ποιος ήταν αυτός που ενοχλήθηκε ώστε, να ψάξει να ανασύρει από την αφάνεια και να ενεργοποιήσει τον συγκεκριμένο νόμο έπειτα από 24 ολόκληρα χρόνια. Κανείς δεν ήξερε.
Πήγα στο επιμελητήριο όπου απλά με ενημέρωσαν και μου έδωσαν, έπειτα από εκτενή αναζήτηση στο on line σύστημα, ένα φίλο της εφημερίδας της κυβερνήσεως του 1984 όπου σε μια παράγραφο του αναφερόταν σε μέρες και ώρες λειτουργίας καταστημάτων και με παράπεμψαν στην Νομαρχία. Μάζεψα τις φωτοτυπίες «υπό μάλης» και πέρασα τον δρόμο που χωρίζει τα δυο κτίρια.
Φτάνοντας στο διοικητικό μέγαρο όπου στεγάζεται η Νομαρχία ζήτησα ακρόαση από τον νομάρχη (ακόμη ένα προνόμιο μιας μικρής επαρχιακής πόλης- η ευκολία της προσωπικής επαφής με τους εκάστοτε πολιτικούς και μη ‘άρχοντες’ της περιοχής).
Ο νομάρχης έλειπε σε κάποια επίσημη επίσκεψη και με παράπεμψαν στον αντινομάρχη. Σε λίγα λεπτά βρισκόμουν στο γραφείο του εκθέτοντας του το πρόβλημα. Εκεί ενημερώθηκα ότι «κάτι είχε ακούσει σχετικά» και φώναξε τον υπεύθυνο του τμήματος εμπορίας. Με λίγα λόγια ούτε ο κύριος αυτός ήξερε κάτι συγκεκριμένο. Το μόνο που ανέφερε ήταν ότι ο νόμος αυτός υπάρχει και ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο. Μας ανέλυσε ότι ο ρόλος του είναι συμβουλευτικός και ότι τελικά δεν είναι υπεύθυνη η υπηρεσία του. Όταν τον ρώτησα ποια υπηρεσία είναι υπεύθυνη και που πρέπει τελικά να απευθυνθώ με παρέπεμψε στην πολεοδομία, το υγειονομικό κλπ.!!!!!
Κάπου ανάμεσα στην συζήτηση αναφέρθηκε στον νέο διευθυντή της αστυνομίας και την προσπάθεια του να παράγει έργο εμπλουτίζοντας το βιογραφικό του αποσκοπώντας στην περαιτέρω προαγωγή του. (!!!!)
‘Είμαστε δηλαδή έρμαια οποιουδήποτε θέλει να δείξει ότι παράγει έργο;’ Ρώτησα αφελέστατα.
‘Είναι νόμος του κράτους και οφείλουμε να τον σεβαστούμε’ μου απάντησε.
‘Ναι’ του είπα, ‘μα, ένας νόμος απαρχαιωμένος πλέον. Αναχρονιστικός αφού συντάθηκε σε μια άλλη εποχή με διαφορετικές ανάγκες. Παράδειγμα ότι δεν εφαρμόζεται σε καμιά άλλη πόλη της επικράτειας’.
Σιγή επικράτησε στο γραφείο. Αποχώρησα με την υπόσχεση ότι «θα το κοιτάξουν» μόλις επιστρέψει ο νομάρχης. Δεν επαναπαύτηκα μα ρώτησα στις υπόλοιπες πόλεις της ευρύτερης περιοχής.
Αποτέλεσμα είναι η επιβεβαίωση μου πως σε ΚΑΜΙΑ άλλη πόλη δεν εφαρμόζεται ο συγκεκριμένος νόμος. Σε ερώτηση μου σε επίσημα πρόσωπα αυτών των περιοχών με ενημέρωσαν πως είναι ένας νόμος που ουσιαστικά έχει απενεργοποιηθεί και ισχύει μόνον για τα εμπορικά καταστήματα που υπόκεινται στους εμπορικούς συλλόγους της εκάστοτε πόλης. Τα ‘μίνι μάρκετ’ παραμένουν με ελεύθερο ωράριο και ειδικά όσα δεν απασχολούν προσωπικό (ένα παραθυράκι του νόμου που αναφέρεται στα γαλακτοπωλεία, τα οποία και εξαιρούνται).
Την στιγμή λοιπόν, που σε ολόκληρη την Ελλάδα τα καταστήματα αυτού του είδους λειτουργούν ανεμπόδιστα παλεύοντας για την επιβίωση τους, στην Κομοτηνή και μόνο στα στενά όρια της πόλης, αφού στα γύρω χωριά λειτουργούν ελεύθερα, υποχρεωνόμαστε να κλείσουμε!!!! Κάποιοι που δεν συμμορφώθηκαν με την απόφαση έχουν υποστεί μηνύσεις και αυτόφωρες διαδικασίες. Δεν έφταναν όλα τα άλλα έξοδα και εμπόδια στην επαγγελματική μας ζωή, έχουμε τώρα να αντιμετωπίσουμε ακόμη περισσότερα και ΜΟΝΟ εμείς που έχουμε την ατυχία (!?) να ζούμε στην πόλη αυτή.
Θα συνεχίσω να ψάχνω να βρω μια άκρη σε αυτήν την υπόθεση και να αναρωτιέμαι εάν είναι δυνατόν κάποιος, να εφαρμόσει έναν νόμο τοπικά και μόνο;
Ποια είναι, εν τέλη, τα κριτήρια που λαμβάνονται υπ όψη σχετικά με την εφαρμογή των νόμων σε αυτήν την χώρα;
Ο νόμος του ελεύθερου εμπορίου που επικρατεί σε ολόκληρη την Ευρώπη και την υπόλοιπη Ελλάδα, η πολυδιαφημιζόμενη ανταγωνιστικότητα των τοπικών μικρών επιχειρήσεων απέναντι στις μεγάλες αλυσίδες και τις πολυεθνικές απασχολούν τους Θρακιώτες πολιτικούς άρχοντες;
Αναγνωρίζουν, ότι οι τοπικές επιχειρήσεις, μικρές ή μεγάλες, είναι αυτές που, ουσιαστικά, χρηματοδοτούν και αναπτύσσουν τις τοπικές κοινωνίες;
Ξεχνούν, άραγε, ότι οι μη επιβίωση των επιχειρήσεων αυτών, δημιουργούν νέους ανέργους με όλες τις συνέπειες στην οικονομία της περιοχής και όχι μόνο;
Πολύ θα ήθελα να μάθω, εάν βρισκόμασταν σε προεκλογική χρονιά θα εφαρμοζόταν ο συγκεκριμένος νόμος στην πόλη μας;
Και τέλος, μήπως κάποιοι ξέχασαν πως οι πολιτικοί και δημοτικοί ‘άρχοντες’ κρίνονται από τον λαό σε ΟΛΗ την διάρκεια της θητείας τους ή έχουν πειστεί πως είμαστε ένα πλήθος ηλιθίων που εύκολα μεταπείθουν, οποιαδήποτε στιγμή θελήσουν, παραβλέποντας κάποιους νόμους την τελευταία στιγμή και για μικρό χρονικό διάστημα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου