Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2007

Ενα μήνυμα που δεν ειχα την δυναμη να σου στειλω...


Αγαπημένη μου,
Το μήνυμα σου έφτασε στα χέρια μου πριν από μερικά χρόνια.
Μην με ρωτήσεις γιατί τώρα σου απαντώ, μην ρωτήσεις γιατί ήρθε σε μένα.
Κάποιες φορές είναι καλύτερα να μην ξέρουμε τις απαντήσεις σε όλα τα γιατί αυτού του κόσμου.
Ξέρω ότι το έτσι, χωρίς λόγο, δεν μπορεί να σε ικανοποιήσει σαν απάντηση αλλά δεν μπορώ να σου δώσω κάποια άλλη.
Δεν μπορώ να βρω καμία άλλη απάντηση, είμαι μικρός και ανίκανος.

Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι μια μεγάλη συγνώμη.

Συγνώμη που φοβήθηκα να σου πω ότι αγάπησα τις σκέψεις σου.

Συγνώμη που άργησα να σου απαντήσω τόσο.

Συγνώμη που είμαι τόσο αδύναμος δεν μπορώ να σε κλείσω στην αγκαλιά μου, να σε προστατέψω από την κακία του κόσμου.
Ήθελα να σου δείξω ότι ο κόσμος μας, μέσα στην ατέλεια που τον διακρίνει ,έχει τόση ομορφιά που αξίζει να ζούμε.

Συγνώμη που δεν είχα το θάρρος να σταθώ πλάι σου και να βροντοφωνάξουμε σε όλους, με όλη την δύναμη της ψυχής μας…
«Άνθρωποι κοιτάξτε, εδώ είμαστε εμείς, δυο μικροί και τιποτένιοι σαν και σας μα τόσο ευτυχισμένοι, κοιτάξτε μας πόσο όμορφοι είμαστε μέσα στην ασχήμια μας, δείτε την λάμψη στα μάτια μας, δείτε την γαλήνη στα πρόσωπα μας.
Μπορεί να μην είμαστε πλούσιοι, δεν έχουμε σπίτια και αυτοκίνητα αλλά έχουμε ο ένας τον άλλο.

Δείτε πόσο εύκολο είναι να βρείτε την ευτυχία.
Απλά κοιτάξτε τον σύντροφο σας στα μάτια, αγγίξτε το πρόσωπο του και πιείτε την ανάσα του.
Χαϊδέψτε τα μαλλιά του, μυρίστε το άρωμα του κορμιού του.
Σφίξτε δυνατά μέσα στα χέρια σας τα όνειρα του και ανεβείτε στο σύννεφο που έρχεται. Κρατηθείτε καλά από την αγάπη σας και η βόλτα στα περιβόλια του ουρανού αρχίζει σε λίγο.
Δείτε όλη την πλάση να καθρεφτίζετε στα μάτια του και αγαλλιάστε.
Όχι μην σκέφτεστε το αύριο, μην πλανηθείτε στο χθες.
Ζήστε το τώρα. Νιώστε το σήμερα και όλα θα είναι τόσο μα τόσο όμορφα.
Τίποτα δεν είναι ικανό να σας σταματήσει από το κύλισμα στην άμμο, τίποτα δεν μπορεί να σας στερήσει την δροσιά της θάλασσας.
Κρατείστε το χέρι του και περπατήστε πάνω στην γέφυρα των χρωμάτων του κόσμου. Αισθανθείτε τον χτύπο της καρδιάς του και αγγίξτε την ψυχή του. Μην φοβάστε. Στον έρωτα δεν πρέπει φόβος.»

Κι όμως αγάπη μου δεν έκανα τίποτα. Δεν είπα τίποτα.
Το ξέρω ψυχή μου σε πρόδωσα αλλά δεν το ήθελα, δεν ήξερα.

Δικαιολογίες δεν χωράνε πια.
Τώρα μπορώ. Τώρα ξέρω, αλλά αγάπη μου, φοβάμαι...


Φοβάμαι ότι είναι αργά, πέρασαν τα χρόνια και ο συμβιβασμός με απειλεί, σαν σπαθί αιωρείται πάνω μου και τον φοβάμαι.
Δεν θέλω να υποχωρήσω μάτια μου, δεν θέλω να υποταχτώ, μα δεν ξέρω αν έχω την δύναμη να περιμένω. Να σε περιμένω.
Θα έρθεις αγαπημένη μου μορφή;
Η ελπίδα ότι είσαι κάπου εκεί έξω τώρα και χαίρεσαι, ότι γελάς με κάνει να αισθάνομαι ευτυχισμένος.

Γέλα ψυχή μου να χαρώ. Διασκέδασε αγάπη μου να μεθύσω. Χόρεψε καλή μου να ζαλιστώ.
Ένα μόνο πράγμα μην κάνεις, μην κλάψεις για μένα αγάπη μου.
Δεν θέλω να νιώσω τα δάκρυα της λύπης σου.
Δεν μπορώ να αντέξω άλλη πληγή στα στήθια μου από το δάκρυ το δικό σου αγάπη μου.
Η χαρά σου βάλσαμο στην φτηνή ύπαρξη μου είναι. Το γέλιο σου ο ήλιος μου και το χαμόγελο σου φάρμακο για την μιζέρια μου.
Όχι αγάπη μου μην με τιμωρείς άλλο.
Σε πρόδωσαν τα λόγια μου μα τώρα ξέρω.

Ξέρω αγάπη μου τι είναι μοναξιά, ξέρω το κλάμα της καρδιάς μέσα στην κρύα νύχτα, άκουσα την σιωπή και είδα το φεγγάρι.
Νιώθω την μοναξιά της προσμονής βαθιά χαραγμένη στα όνειρα μου, δεν θέλω μάτια μου, να ξυπνάω από τον λήθαργο γιατί σε χάνω. Αποτραβιέμαι βάναυσα απ την αγκαλιά σου κι αυτό πονάει.
Ξέρω θα μου πεις να μην ζω στ όνειρο. Μα τι να κάνω;
Προσπάθησα να σε βρω, κοίταξα στον δρόμο να σε δω, στα μαγαζιά της λησμονιάς, έψαξα ανώγια και κατώγια.
Ο κόσμος τρόμαξε καρδιά μου από την όψη μου, τα λόγια μου ακούγονται τρελά και η ματιά μου άδεια.

Επαναστάτησα στην απονιά, στην έλλειψη συμπόνιας, φώναξα και χτυπήθηκα σε τοίχους αδιαφορίας μα τίποτα δεν άλλαξε.
Οι άνθρωποι πια δεν ακούν ψυχή μου, κοιτούν αδιάφορα και προσπερνούν, τρέχουν να προλάβουν την ευτυχία και δεν την βλέπουν ρακένδυτη να τους παρακαλά, να τους φωνάζει «εδώ είμαι, κοιτάξτε με λίγο και θα με βρείτε, δίπλα στέκομαι αλλά δεν με κοιτάτε. Με ψάχνετε αλλά δεν βλέπετε. Ρουφάτε αέρα στα πνευμόνια σας αλλά δεν ανασαίνετε. Σταματήστε και δείτε με».

Κανείς όμως αγάπη μου δεν έμεινε να την κοιτάξει. Κανείς δεν την βρήκε. Ούτε εγώ. Δεν μπορώ να την αγγίξω χωρίς εσένα. Την χαζεύω στα στενά, την κοιτώ από μακριά μα όταν πλησιάζω απομακρύνετε τρομαγμένη, κάτι μου λείπει.
Νομίζω ότι παραληρώ πια, η ανάγκη μου να σε δω, να σε αγγίξω, να σε μυρίσω έγινε εφιάλτης και στοιχειώνει την παρουσία μου.
Κάποιες στιγμές νομίζω πως σε είδα. Προσπέρασες χαρούμενη και χάθηκες στην ομίχλη. Έφυγες χωρίς να με κοιτάξεις ούτε για μια στιγμή.
Με πιάνει το παράπονο. Απελπίζομαι και τίποτα δεν με καθησυχάζει.

Άλλοτε σκέφτομαι ότι δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν να συναντηθήκαμε και να περάσαμε ο ένας δίπλα από τον άλλο αδιάφορα.
Όλα όσα πιστεύω θα ήταν τότε ψέματα. Είναι κάτι πάνω από τις δυνάμεις μου να το αντέξω αυτό.
Καταλαβαίνω ότι σε κούρασα. Η ώρα πέρασε και το φεγγάρι δύει ακριβή μου.
Ήρθε η ώρα να σε βρω, εκεί θα είσαι πάλι πιστή στο ραντεβού μας.
Εκεί στην γωνία του κήπου των ονείρων μας. Η μέρα χαράζει και γω απόκαμα. Καλή σου νύχτα αγαπημένη μου.

Η ώρα πλησιάζει...

1 σχόλιο:

scorpios είπε...

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ,ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΑΣΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ,ΚΑΙ ΟΤΙ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΕΛΕΙΑ.