Δευτερα 28 Απριλιου

Να που τελικά ξανάπιασα την ηλεκτρονική μου πένα.
Πέρασαν αρκετοί μήνες που ακόμη και η σκέψη να γράψω κάτι μου ήταν δυσάρεστη. Ένιωθα να πνίγομαι κάθε φορά που άνοιγα ένα κενό έγγραφο στον υπολογιστή. Το λευκό χρώμα της σελίδας κατάπινε κάθε σκέψη και την ξέρναγε στον κάδο τσαλακωμένη.
Πραγματικά δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με οδηγούσε στην μη καταγραφή των σκέψεων μου πλέον.
Ίσως να ήθελα να περάσουν οι μέρες χωρίς να αφήσουν κανένα αποτύπωμα, κανένα ίχνος που θα οδηγούσε αργότερα την ανάμνηση σε αυτό το σημείο. Κενές μέρες, μήνες χωρίς ουσία, χωρίς σκοπό σαν την ζωή μου.

Ακόμη και τα όνειρα σκοτείνιασαν. Αισθανόμουν σαν να προσπαθώ να γράψω με μαύρο μελάνι σε μαύρο χαρτί. Δεν ξεχώριζα ούτε τα χαράγματα τις πένας στο χαρτί αυτό. Γύρω μου όλα στροβιλίζονται αφήνοντας με αδιάφορο. Όπως αδιάφορα και γω τα κοιτώ.
Βρέθηκα πάλι σε γνωστά μονοπάτια. Εδώ ξέρω που βρίσκομαι, ξέρω τι να περιμένω. Μα αν παλέψω ξανά και βγω από το τέλμα, αν ξεφύγω από το Τίποτα που ζω τι με περιμένει; Αλήθεια, τι να βρίσκεται πίσω από πέπλο;
Κάποιες φορές θέλω να το τραβήξω λίγο και να ρίξω μια κλεφτή ματιά, άλλες φορές πάλι θέλω να το τραβήξω τόσο δυνατά που να το σκίσω μια για πάντα, μα δεν κάνω τίποτα.
Σαν να ξυπνώ για λίγο μες την νύχτα, ανοίγω τα μάτια και παρατηρώ το σκοτάδι γύρω. Βλέπω τις σκιές να σέρνονται στους τοίχους κι έπειτα κλείνω τα μάτια.
‘Είναι νωρίς ακόμη’ λέω στον εαυτό μου,’ Δεν ξημέρωσε ακόμη, ξανακοιμήσου’. Λες και ξέρω πότε ξημερώνει. Μόνο το φως τις λάμπας του δρόμου αντιφέγγει αχνά πίσω από τα κλειστά πατζούρια. Αφήνομαι λοιπόν στην σιγουριά του σκοταδιού.




Άρχισα μάλιστα να τα αγαπώ το σκοτάδι. Δεν αναζητώ πλέον κάποιο φως, ούτε την λάμπα του δρόμου δεν αφήνω να το σκίσει. Είναι δικό μου το σκοτάδι αυτό. Έργο ζωής. Μόχθησα χρόνια να το κερδίσω. Ακόμη και όταν δεν το καταλάβαινα για αυτό πάλευα.
Έτσι κι αλλιώς όσες προσπάθειες κι αν έκανα κάποτε να βγω κατάφερνα μόνο για λίγο να ρίξω κλεφτές ματιές.
Τίποτα παραπάνω. Σαν τυφλοπόντικα με τύφλωνε το φως και δεν ήξερα τι να κάνω, που να πάω. Έμενα όμως Άκη και παρίστανα το άγαλμα.
Τώρα το βλέπω καθαρά. Όσο καθαρά μπορώ να δω μες το σκοτάδι. Όλες μου οι προσπάθειες κίναγαν από το τίποτα μα κι όλες εκεί κατέληγαν. Ήρθε ο καιρός να αντικαταστήσω τα ‘ίσως’ και τα ‘γιατί’ με το ‘τίποτα’.

Όσο το σκέφτομαι, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, είναι ‘κάτι’. Ναι το τίποτα αυτό, είναι κάτι. Μικρό, ασήμαντο, ανάξιο λόγου, μα δικό μου….