Είναι κάτι νύχτες

Βράδια μοναχικά σαν το σημερινό πέρασα πολλά έως τώρα.
Βράδια νωχελικά που μέσα τους ακόμη και η σκιά μου δεν φτάνει στους τοίχους. Σέρνεται φοβισμένη στο πάτωμα, νικημένη από το σκοτάδι.
Οι ώρες κυλούν βασανιστικά και γω καθισμένος στην γνώριμη πλέον θέση, να κοιτώ απ το παράθυρο το φεγγάρι, να αφουγκράζομαι τους ήχους της νύχτας.

Το φεγγάρι! Στέκει μετέωρο στον σκοτεινό ουρανό, μα σήμερα βρίσκεται θαρρείς μια ανάσα μακριά. Σαν να προσπαθεί να πλησιάσει την γη, να ακουμπήσει απαλά και να την χαϊδέψει τρυφερά.
Το κοιτώ συνεπαρμένος, μεγάλο, χλωμό γεμάτο ρωγμές, μα είναι σαν να μου χαμογελά.

Το τσιγάρο αφήνει τις τελευταίες του σπίθες ξεχασμένο στο χέρι μου. Δεν μπορώ σήμερα να πάρω τα μάτια μου από την σελήνη. Σαν να έρχεται πιο κοντά κάθε λεπτό, μεγαλώνει γεμίζοντας το οπτικό μου πεδίο και γω εκεί.
Καθισμένος στην πολυθρόνα μου να στέκω ακίνητος. Ανήμπορος να αντισταθώ και να τραβήξω το βλέμμα μου.
Μόνο η σκέψη μου στροβιλίζεται μέσα του…



Σαν να ξυπνώ από λήθαργο αργά, πιάνω το πακέτο από το τραπεζάκι κι ανάβω ένα καινούργιο τσιγάρο.
Ένα σκυλί αλυχτά κάπου μακριά σπάζοντας την ησυχία της νύχτας.
Έχει πλέον πέσει η θερμοκρασία. Ένα ελαφρύ αεράκι με δροσίζει σκορπώντας μια ανατριχίλα σε όλο μου το είναι.

Μια βαθιά ρουφηξιά και μια ακόμα γουλιά. Το αλκοόλ και το τσιγάρο είναι οι καλύτεροι μου φίλοι κάτι τέτοιες νύχτες. Ακόμη κι εδώ όπου όλα είναι τόσο ήσυχα, εγώ παλεύω ακόμη με τα φαντάσματα. Τι θέλω τελικά; Γιατί όλα είναι ανούσια, κενά; Έχω από καιρό συμφιλιωθεί με την μοναξιά. Κατάφερα επιτέλους να την αποδεχτώ, να μην αγανακτώ.
Δεν ξέρω εάν μπορεί τελικά να γίνει φίλη μου, μα από την εποχή που πάλευα με νύχια και με δόντια να της ξεφύγω έχουν περάσει χρόνια.

Απομακρύνθηκα από όλα όσα είχα συνηθίσει και βρήκα ένα σημείο στο χάρτη για να αρχίσω από την αρχή… Έκανα μια νέα αρχή.
Θέλησα να σβήσω από την μνήμη μου όλα όσα με πόνεσαν και βυθίστηκα στην λήθη. Συγχώρεσα, ξεπέρασα τόσα πολλά...

Πράγματι νιώθω σαν να βρισκόμουν πάντοτε εδώ. Όλα τα περασμένα φαντάζουν σαν κομμάτια μιας άλλης ζωής. Μόνο κάτι τέτοιες νύχτες αφήνω την σκέψη μου να γυρίζει πίσω σε στιγμές αγαπημένες.

Σαν θεατής σε ταινία κάθομαι αναπαυτικά στον εξώστη μου, γεμίζω το ποτήρι μου, ανοίγω ένα καινούργιο πακέτο κι αφήνω να ξετυλιχτούν οι σκηνές από το κουβάρι της μνήμης.

Βλέπω από τον καθρέφτη του αυτοκίνητου ένα τρελαμένο Ροζ ελεφαντάκι να χοροπηδά, δυο μάτια μαύρα να καθρεφτίζουν την φλόγα ενός κεριού και μια σκιά να κάθεται στην ταράτσα σκορπώντας νότες φυσαρμόνικας μέσα στην νύχτα..

Ακούω μια φωνή να λέει πως δεν μπορεί να αντέξει την ηρεμία στην λίμνη της ζωής. Αγανακτεί και θέλει να πετάξει μια πέτρα να την ταράξει, βλέπω ένα αξύριστο πρόσωπο να κάθεται απόμερα έχοντας ένα χαμόγελο να σκιάζει την βλοσυρότητα του…

Γεύομαι τρίγωνα Πανοράματος στο Θησείο και γαλακτομπούρεκο Αθηναϊκού ζαχαροπλαστείου στην Άθωνος. Νιώθω ακόμη την ανατριχίλα ενός μοναδικού ξημερώματος κάπου στην παραλία της Κατερίνης και την ζεστασιά ενός κορμιού στην αγκαλιά μου, χάνομαι σε ένα Γαλάζιο βλέμμα και περπατώ με βήματα βαριά σε μια Καλύβα…

Αυτό το βράδυ αφήνω τις αναμνήσεις ανεξέλεγκτες. Ίσως να φταίει το φεγγάρι που γέμισε την ψυχή μου με το χαμόγελο του ή ακόμη και το χλωμό του χαμόγελο που χάιδεψε την καρδιά μου.
Μα δεν νιώθω πλέον πικρά για τις στιγμές που πέρασαν. Είναι μοιρασμένες με ανθρώπους σημαντικούς κι αγαπημένους.

Σηκώνω το ποτήρι μου ψηλά στον ουρανό κι εύχομαι να ναι και αυτοί κάπου έξω κοιτάζοντας την σελίνι αυτό το βράδυ. Εύχομαι όπου κι αν βρίσκονται πλέον να είναι καλά κι ευτυχισμένοι.

Στην υγεία σας Φίλοι μου και ένα μεγάλο Ευχαριστώ που βρεθήκατε στην ζωή μου…