Εξώστης με θέα στόν κόσμο...

Άλλο ένα βράδυ εδώ, παρέα με το αχνό γαλάζιο φως του υπολογιστή, να σχηματίζω λέξεις και προτάσεις. Σημάδια που λερώνουν το λευκό φόντο της σελίδας. Έχω από καιρό σταματήσει να γράφω συμβατικά. Κι όμως. Αυτός ο ήχος από την πένα που γρατζουνά απαλά το χαρτί, η απαλή μυρωδιά του, μπορώ να πω πως μου έλειψαν. Μα στην εποχή μας δεν υπάρχει χώρος για ρομαντισμούς. Όλα βιαστικά και γρήγορα. Ακόμη και η γραφή έγινε βιαστική και γρήγορη. Είναι πιο εύκολο να στείλεις ένα e mail ή ένα sms παρά ένα γράμμα. Ποιος θυμάται τώρα διευθύνσεις, οδούς και αριθμούς;
Όλα πλέον ηλεκτρονικά.

Μονό τις νύχτες που ο Μορφέας δεν έρχεται και το ποτό απλώς ελευθερώνει το πνεύμα παίρνω την πένα μου και μια κόλα χαρτί και γράφω όπως παλιά. Τότε που ο κόσμος γύρω ήταν πιο όμορφος, ίσως και λίγο πιο αγνός. Υπήρχε η λέξη «φιλότιμο» και σαν έννοια.
Τι με έπιασε πάλι και φλυαρώ;
Άλλη ήταν η αιτία που με οδήγησε να βγάλω την καρέκλα στο μπαλκόνι, στον εξώστη μου και να γράψω.

Έτσι το νιώθω αυτό το μπαλκόνι. Σαν έναν εξώστη με θέα στον κόσμο. Σαν ένα νησί που βρίσκεται τόσο μακριά ώστε να νιώθω ασφαλής, μα και τόσο κοντά ώστε να παρατηρώ τα τεκταινόμενα. Εδώ πάνω δεν με αγγίζουν τα διατροφικά σκάνδαλα, τα χρέη, οι πιστωτικές οι δολοφονίες και οι κομιστές.
Εδώ πάνω νιώθω ελεύθερος!

Πόσο παράξενο αλήθεια! Καιρό τώρα δεν με ενοχλεί ούτε η μοναξιά. Ίσως να έγινε αυτό που φοβόμουν. Να συνήθισα την απουσία. Πάντοτε ήξερα ότι μπορούσα να ζήσω μόνος, μα τρόμαζα ακόμη και στην σκέψη. Πάλευα να τ αποφύγω. Έλεγα στον εαυτό μου πως: ‘δεν μπορείς να ζήσεις μόνος σου. Χρειάζεσαι κάποιον δίπλα σου, να μοιράζεσαι τις στιγμές, τις χαρές και τις λύπες’.

Έλεγα, έλεγα, πάλευα. Τίποτα. Διάβαζα πως οι άνθρωποι δεν γεννηθήκαμε να ζούμε μόνοι μας, ο ένας είναι τίποτα μα οι δυο τα πάντα, ότι είμαστε σαν πορτοκάλια κομμένα στην μέση που αγωνίζονται να βρουν το άλλο τους μισώ και να ξαναενωθούν και πολλά άλλα.
Όλα αυτά με οδηγούσαν στο να βρίσκομαι ανάμεσα σε κόσμο. Να κάνω σχέσεις, να φλερτάρω, να παντρευτώ.
Από την άλλη μεριά όμως όλα αυτά με αποξένωναν ακόμη περισσότερο. Ένιωθα μόνος.

Μες τον πανικό μου δημιούργησα μια μορφή φανταστική. Μια εικόνα που με τον καιρό αγάπησα και αναζητούσα. Την ένιωθα δίπλα μου στα κρύα σεντόνια, κοίταζα την σκιά της στους τοίχους δίπλα στην δική μου. Περπατούσαμε μαζί στην παραλία κάτω από το φως του φεγγαριού, ξαπλώναμε μαζί στα ανθισμένα λιβάδια. Κάθε φορά που κοίταζα τον γαλανό ουρανό ήταν σαν να έβλεπα τα μάτια της, κάθε πανσέληνος έλουζε την μορφή της με την ασημένια της λάμψη…

Όλα όσα δεν τολμούσα να πω, όλες μου οι ενδόμυχες σκέψεις είχαν έναν αποδέκτη πλέον. Κάποια που δεν θα έκρινε τον τρόπο γραφής ή τα ορθογραφικά λάθη. Σε εκείνη δεν χρειαζόταν να προσποιηθώ ή να εξηγήσω. Καταλάβαινε, ένιωθε και συμπλήρωνε…

Η νύχτα προχωρά και η μουσική σκορπά την μελωδία της. Το ποτήρι αδειάζει και ξαναγεμίζει, το τασάκι ασφυκτιά από τ αποτσίγαρα και εγώ απλώνω τα πόδια μου στα κάγκελα.
Ο εξώστης μου είναι καλά προφυλαγμένος από τα αδιάκριτα βλέμματα και την κακία. Από εδώ μπορώ να πετροβολώ τον κόσμο. Να αλυχτώ σαν λύκος, να γελώ ή να κλαίω.

Αισθάνομαι ελεύθερος! Δεν γνωρίζω εάν πραγματικά αυτό είναι το συναίσθημα της ελευθερίας, δεν ξέρω για πόσο θα συνεχίσω να αισθάνομαι έτσι. Σήμερα όμως φτερά έχω στην πλάτη.
Η νυχτερινή αύρα δροσίζει τα πάθη και η ηρεμία της γαληνεύει την ψυχή και νανουρίζει το πνεύμα