ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;

Αρκετό καιρό ταξιδεύω (αρμενίζω κι η βάρκα έγειρε) μέσα στους ωκεανούς της ζωής προσπαθώντας να καταλάβω:
Υπάρχουν, τελικά, άνθρωποι που μπορούν (ή θέλουν ;) να κατανοήσουν και ν αντισταθούν στην κενότητα της εποχής μας;
Παρατηρώ τα άρθρα που κατά καιρούς γράφονται σε οτιδήποτε επιπλέει δεξιά κι αριστερά, (κάποιο έντυπο, εφημερίδα κλπ), προσπαθώντας να καταλάβω με το φτωχό μου μυαλό, τι ακριβώς θέλει να πει ο εκάστοτε ποιητής (σχήμα λόγου το ποιητής).
Πραγματικά είναι ν απορεί κανείς. Σε μια εποχή όπου η Γαλλία συγκλονίζεται από την εξέγερση των φοιτητών (και όχι μόνο), η ανεργία μαστίζει όλο και περισσότερους ανθρώπους ανά τον κόσμο, τα εισοδήματα μας είναι το 1/3 των εξόδων μας και οι 7-8 πλουσιότερες χώρες αποφασίσουν για ΟΛΑ, εμείς παραπαίουμε σε αντιπαραθέσεις χωρίς ουσία. Ποιο talent show (ελληνιστή fame story ή dream show) είναι καλύτερο.
Θεμος ή Χατζηνικολαου; Λαζοπουλος ή Καρβελας, (φουστιδες και μακακες του κοσμου ενωθειτε!!!)…
Έκανε η AGB σωστά τις μετρήσεις τηλεθέασης ή όχι;
Την ώρα που ο πλανητάρχης και οι συν αυτό εταίροι, με πρόφαση την διεθνή τρομοκρατία, βασανίζουν ή σκοτώνουν κάποιον που δεν τους έκατσε καλά στο ματι εμείς αναρωτιόμαστε :
Μενουνος-Σάκης ή Αλιαγας-Μακρυπουλια;
Διαβάζω για όλα αυτά προσμένοντας κάποια αντίδραση απ τους υπόλοιπους. Προκαλούν μάταια την αγανάκτηση μας.
Κανείς δεν καταλαβαίνει πλέον, κανείς δεν νιώθει.
Κανείς δεν ακούει. Έλεος πια.!
Είμαστε όλοι τόσο αλλού; Είμαστε όλοι τόσο υπεράνω;
Τελικά μήπως απλά είμαστε ηλίθιοι;
Το συμπέρασμα μου τείνει προς αυτήν την κατεύθυνση δυστυχώς.
Προσφέρω τα συγχαρητήρια μου στους έχοντες και κατέχοντες τα ηνία των αποφάσεων παγκοσμίως διότι κατάφεραν (όχι και τόσο δύσκολα) να μας καταστήσουν ανίκανους προς σκέψη, ανεγκέφαλους.
Μας εξώθησαν στην πάλη για επιβίωση, όρισαν την ομορφιά σύμφωνα με τις επιταγές των περιοδικών, αναδιοργάνωσαν τις ανάγκες μας σύμφωνα πάντα με τις δικές τους και ανάλογα με τα ποσοστά κέρδους που χρειάζονται για την πολυτελή ζωή τους και μεις ακολουθούμε σαν πρόβατα. Τώρα ακόμα και αυτά τα συμπαθεί τετράποδα έχουν την τύχη να πλησιάζει το τέλος του μαρτυρίου τους. Έρχεται το Πάσχα. Εμείς;
Για πόσο ακόμα θα πέφτουμε θύματα των εξώφυλλων; Των επεξεργασμένων εικόνων και των τέλειων αναλογιών;
Δεν χρειάζεται ν αναφέρω την κατάσταση στην επαρχία και τις περίφημες βιομηχανικές (λέμε τώρα) ζώνες;
Μόνο κατ όνομα συνεχίζουν να υπάρχουν. Ένα στα πέντε εργοστάσια συνεχίζουν να εργάζονται με το ερώτημα να αιωρείται: για πόσο ακόμα;
Πόσοι ακόμα συμπολίτες θα πάνε ένα πρωί για δουλειά και θα βρουν τις πόρτες κλειστές;
Δεν υπάρχει πλέον ευθιξία, ντομπροσύνη, φιλότιμο. Με λίγα λόγια δεν υπάρχουν πια «καρύδια» να αναλάβει κάποιος τις ευθύνες.
Η μια κυβέρνηση τις ρίχνει στην προηγούμενη κοκ. Όλοι αποποιούνται ακόμα και τον ρόλο τους στον πολιτικό βίο και μεις ταλαντευόμαστε: Κώστας ή Γιώργος;
Όχι, ούτε Κώστας, ούτε Γιώργος, ούτε Αλέκα, ούτε Γιάννης, Μάκης κλπ. Μαύρο. Σε όλους. Όπως το τραγουδάκι των ΑΜΑΝ που λέει: «πεινάει ο λαός για να σαι συ χοντρός ...» και καταλήγει «….αλλά ψηφίζουμε ΕΜΕΙΣ». Αρκεί αυτό να γίνει επιτέλους πράξη. Να το κάνουμε πράξη κι όχι να συνεχίσουμε απλά ν αλληλοσυνουσιαζόμαστε ακριβώς όπως στις σαπουνόπερες του εκάστοτε Φώσκολου κι ας τις θεωρούμε σκουπίδια.

Φτάσαμε στον πάτο κύριοι, στο απόλυτο κατρακύλισμα, θα κατεβεί κανείς;