Έθνος «ηλιθίων» ή απλά «Άλογων όντων» 2.

Εχθές δεν είχα όρεξη να βγω από το σπίτι. Μετά την δουλειά αποφάσισα να ασχοληθώ με την ταξινόμηση των διαφόρων DVD που βρίσκονταν διάσπαρτα στο σαλόνι. Είπα DVD τώρα και ανατρίχιασα!!!.
Όχι, δεν έχω κανένα ροζ, κόκκινο ή πράσινο που να περιέχει ερωτικά συμπλέγματα συμβασιούχων με κρατικούς λειτουργούς και οικονομικά σκάνδαλα. Όλα είναι προσφορές εφημερίδων και λοιπών περιοδικών με ταινίες και επιλεγμένα ντοκιμαντέρ.

Τοποθετώντας λοιπόν τα δισκάκια αυτά βρήκα κι ένα το οποίο αφορούσε την περίοδο της δικτατορίας και ειδικότερα τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Άρχισα να διαβάζω το οπισθόφυλλο όταν, στην μονίμως ανοικτή τηλεόραση, άρχιζε το δελτίο ειδήσεων. Άκουσα για μια ακόμη φορά τα γεγονότα που συγκλονίζουν την περίοδο αυτή την Ελλάδα. Την ‘Ζαχοπουλιάδα’ όπως πολύ επικά χαρακτηρίστηκε το τελευταίο σκάνδαλο.

Στο ένα μου χέρι κρατούσα τα γεγονότα μιας πραγματικά επικής εποχής και από την άλλη άκουγα για μια εξώγαμη σχέση με επεκτάσεις οικονομικών ατασθαλιών και «ειδικών» φιλικών διακανονισμών.
Ο συνειρμός στο μυαλό μου ήταν αναπόφευκτος. Ποιοι είναι τελικά αυτοί που σήμερα δημιουργούν όλες αυτές τις πολιτικές «αναταραχές» (για να το εκφράσω καλύτερα);
Σκέφτομαι πως οι σημερινοί πολιτικοί είναι αυτοί που στο δισκάκι που κρατούσα στα χέρια μου πάλευαν για δημοκρατία, ψωμί και παιδεία!!!

‘Η γενιά του Πολυτεχνείου’, όπως έχει μείνει στην ιστορία.
Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι πού, όντας νέοι πάλευαν για μια καλύτερη κοινωνία. Ποσό γελοίο, αλήθεια, μου φάνηκε αυτό!
Για ποια καλυτέρευση άραγε πάλεψαν;

Οι δικές μου μνήμες από εκείνη την εποχή είναι ελάχιστες (μάλλον ευτυχώς). Σκόρπιες εικόνες της παιδικής μου ηλικίας, καλυμμένες από το πέπλο της αθωότητας.
Δεν μπορούσα να καταλάβω (τότε) γιατί έπρεπε να κατεβάζουμε την ένταση του ραδιοφώνου και να κλείνουμε τα φώτα.
Γιατί ο παππούς μου και ο πατέρας μου άκουγαν με σκυμμένο κεφάλι και η μητέρα μου δάκρυζε στο άκουσμα της αγωνιώδους φωνής των ερτζιανών:
«Εδώ πολυτεχνείο..»

Τα χρόνια πέρασαν. Η λήθη δεν κάλυψε την περίοδο αυτή, μα την θέριεψε στην συνείδηση του λαού μας. Οι εποχές που για να «πάρουμε» μέρος στην πορεία της 17ης Νοέμβρη έπρεπε να ‘κάνουμε κοπάνα’ από το σχολείο φαντάζει πλέον τόσο μακρινή. Τώρα την τιμούμε, την μέρα αυτή, ως σημαντική για την χώρα μας με καταθέσεις στεφανιών, τραγούδια και δεξιώσεις. Και είναι.
Ορόσημο για την μάχη ενός λαού εναντίων της τυραννίας.
Μια ειρηνική επανάσταση που η προσπάθεια καταστολής της, οδήγησε στην ανατροπή της Χούντας.

Θυμήθηκα μια φράση που είχα κάποτε διαβάσει.
«Αλίμονο στην επανάσταση που θα κερδίσει. Σε αυτήν που τελικά θα καταφέρει να κερδίσει την εξουσία που αναζητά.»
Την εποχή που το διάβασα δεν μπορούσα να το κατανοήσω. Έπειτα όμως από τόσα χρόνια καταλαβαίνω τι εννοεί.

Σήμερα οι περισσότεροι πολιτικοί μας προέρχονται από την νεολαία που τότε είχε εξεγερθεί. Κατάφεραν να αναρριχηθούν στα αξιώματα που αναζητούσαν και να κάνουν πράξη όλα αυτά που κάποτε ονειρεύονταν.
Τι ειρωνεία!

Πολύ θα ήθελα να τους κοιτάξω κατά πρόσωπο και να τους ρωτήσω:
Τι έγιναν τα οράματα και οι μεγάλες ιδέες τους;
Που πήγε η αγωνιώδης προσπάθεια τους για ψωμί, παιδεία και δημοκρατία;
Αυτού του είδους την ισονομία, την αξιοκρατία ονειρευτήκαν;
Για αυτήν την διακυβέρνηση πολέμησαν;
Μήπως, απλά εξαγόρασαν με τους αγώνες τους μια καρέκλα, ένα παχουλό μισθό και πολυτελή κουστούμια;
Ξεπούλησαν τα όνειρα τους για αυτά ή απλός είναι τόσο ανάξιοι των αγώνων τους;

Στην Ελλάδα για όλα τα «κακά που μαστίζουν» τον τόπο μας, μας φταίνε οι προηγούμενοι. Φταίνε πάντοτε όλοι αυτοί που εκμεταλλευόμενοι την θέση τους, φρόντιζαν πρώτα τους «ημετέρους» και την τσέπη τους και ποτέ τον λαό. Φτάσαμε όμως, στην εποχή όπου κάποιοι που πάλεψαν εναντίον του κατεστημένου κέρδισαν και κατάφεραν να πετύχουν την «αλλαγή».
Ποια «αλλαγή» όμως;

Όπως αποδεικνύεται καθημερινά, το μόνο που άλλαξαν είναι τα πρόσωπα. Τίποτε άλλο. Η ‘γενιά του Πολυτεχνείου’ έγινε το κατεστημένο που τόσο πολύ μισούσε. Οι οικονομικές ατασθαλίες συνεχίζουν και είναι σε καθημερινή βάση, τα λεγόμενα, σκάνδαλα πολλαπλασιάστικαν, η αξιοκρατία μετατράπηκε σε γαλάζια, πράσινα, κόκκινα και ροζ παιδιά.
Η ισονομία υπάρχει μόνο ως έννοια, η παιδεία βάλλεται ακόμη περισσότερο από τα ιδιωτικά συμφέροντα και η οικονομία πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.
Από την «γενιά του Πολυτεχνείου» φτάσαμε στην «γενιά των 700 ευρώ» ενώ τα εκατομμύρια μεταφέρονται σε σακουλές, pampers και of shore εταιρείες φαντάσματα, σε χέρια λίγων κι «εκλεκτών»!
Ο λαός “κατεβαίνει τα σκαλοπάτια” της ανέχειας και οι πολιτικοί ανεβαίνουν τις κυλιόμενες σκάλες του πλούτου. Κατρακυλούν σε σατέν σεντόνια κι ερωτικές περιπτύξεις με σκανδαλώδεις μισθούς και προνόμια.
Ο απλός πολίτης χρειάζεται 35 και 40 χρόνια σκληρής εργασίας για να συνταξιοδοτηθεί, ενώ η «νεολαία του αγώνα» μόλις 4 χρόνια.


Μόλις προχθές άκουσα για δικαστές «δικούς μας» και «δικούς τους» αναφερόμενοι σε κυβερνητικούς και αντιπολιτευτικούς. Δικαστές πραγματικά ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ, του λαού, που θα βρούμε; (Όπως πολύ σωστά αναρωτήθηκε ο Λαζόπουλος).
Όταν όλοι οι κατέχοντας υπεύθυνες θέσεις ασχολούνται με διλλήματα του τύπου Θέμος ή Μάκης, ποιος παρέλαβε το DVD, ποιος το παρέδωσε, γιατί το έδωσε και τι κέρδισε ή θα κερδίσει από αυτήν την πράξη. Γιατί κρατήθηκε για καιρό σε κάποιο συρτάρι κλπ. Όταν όλοι στην τηλεόραση, το μόνο μέτρο πίεσης στους καρεκλοκένταυρους που μας κυβερνούν, μιλούν και διαφωνούν σχετικά με τον Χίο ή τον Καμπουράκη και την θέση της ΕΣΗΕΑ, ποιος θα ασχοληθεί με τις Τουρκικές προκλήσεις, το ασφαλιστικό, την υγεία και την αναθεώρηση κάποιων αναχρονιστικών νόμων που δυσκολεύουν την επιβίωση των κοινών θνητών;

Στην χωρά μας η αστυνομία και όχι μόνο, αντιμετωπίζει πρόβλημα σε ανθρώπινο δυναμικό και αδυνατεί να επιβάλλει την τάξη, μα περισσεύουν άνδρες και ‘μέσα’ για να πατάξουν την παρανομία των μικρών επιχειρήσεων που πασχίζουν να επιβιώσουν εργαζόμενοι Κυριακές και αργίες.
Τώρα, εάν την στιγμή που δεσμεύονται «μέσα και άνθρωποι» για την επιβολή ενός νόμου που τίποτα δεν προσφέρει στην κοινωνία, κάποιοι ληστεύουν σπίτια και καταστήματα και περιουσίες, είναι μια άλλη ιστορία, αρκεί εμείς να «παράγουμε» έργο!!!
Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω. Νιώθω αηδιασμένος για όλους αυτούς και όσα πρεσβεύουν.
Κλείνω λοιπόν εδώ, προς το παρόν, αφήνοντας μεγαλόσχημους δημοσιογράφους να αναρωτιούνται σε βραδινές εκπομπές:

Που είναιο ‘πάτος’;